ویل اسمیت کیست و چرا در مراسم اسکار خبرساز شد؟

ویل اسمیت ستاره مشهور آمریکایی که هم بازیگر سینماست و هم به عنوان خواننده محبوبیت زیادی دارد، برای اولین بار جایزه اسکار گرفت. ولی آنچه طی ساعت‌های گذشته نامش را به سرخط خبر‌های رسانه‌های جهان و شبکه‌های اجتماعی آورده است، نه موفقیتش به عنوان بازیگر فیلم "شاه ریچارد " که برخوردش با دیگر ستاره سیاهپوست سینما و تلویزیون مقابل چشم میلیون‌ها بیننده مراسم اهدای جوایز اسکار نود و چهارم بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این بازیگر از شوخی کریس راک با همسرش جیدا پینکت اسمیت هنگام اهدای یکی از جوایز چنان به خشم آمد که روی صحنه رفت، به همکارش سیلی زد و وقتی برگشت و روی صندلی‌اش نشست با صدای بلند و کلماتی که معمولا در چنین مراسمی گفتنشان ممنوع است، از کریس راک خواست دیگر اسم همسرش را به زبان نیاورد.

چنین اتفاقی در تاریخ مراسم اسکار سابقه ندارد و چنان بازتاب گسترده‌ای پیدا کرد که حتی اهدای اسکار بهترین فیلم به "کودا" و غافلگیری بزرگ ترکیب برندگان را تحت تاثیر قرار داد. بخشی از این بازتاب به سابقه و شهرت ویل اسمیت به عنوان بازیگری خوشنام و ستاره‌ای پولساز برمی‌گردد.

او یکی از مهم‌ترین شمایل‌های سینمای سیاهپوستان از دهه ۱۹۹۰ به این سو بوده است. هم در فیلم‌های اکشن پرفروش مانند "روز استقلال"، بازی کرده و هم در آثار سینمایی معتبر و تحسین شده مانند "علی" مقابل دوربین رفته است.

ویل اسمیت ابتدا به عنوان خواننده سبک هیپ هاپ در دهه ۱۹۸۰ شهرت یافت و گروهی که در آن عضویت داشت، در سال ۱۹۸۶ جایزه معتبر گرمی برد. در دهه ۹۰ همزمان با افزایش شهرتش به عنوان خواننده، در مقام بازیگر و تهیه‌کننده به تلویزیون و سینما هم راه یافت. در همین دهه او به سرعت خود را تثبیت کرد و به یکی از ستاره‌های سیاهپوست پولساز هالیوود تبدیل شد. موفقیت تجاری فیلم‌هایی مانند "پسر‌های بد" و "مردان سیاهپوش" باعث شد دنباله این فیلم‌ها ساخته شود و او یکی از گران‌ترین بازیگران سینمای آمریکا از لحاظ دستمزد شناخته شود.

با آغاز قرن بیست و یکم، ویل اسمیت در نقش‌های مهم‌تری هم بازی کرد. مایکل مان کارگردان صاحب سبک آمریکایی او را برای بازی در نقش محمدعلی کلی بوکسور افسانه‌ای در فیلم "علی" انتخاب کرد که باعث شد در سال ۲۰۰۱ برای اولین بار نامزد جایزه اسکار شود. پنج سال بعد حضورش در فیلم "در جست‌وجوی خوشبختی" او را برای دومین بار نامزد دریافت جایزه اسکار کرد.

همزمان با مورد توجه قرار گرفتن از سوی جوایز و محافل سینمایی، او همچنان بازیگر فیلم‌های تجاری هم بود. "من، ربات"، "هنکاک" و "من افسانه‌ام" که همگی آثار فانتزی پرهزینه‌ای بودند، به شهرت و محبوبیت او به عنوان سوپراستار تکیه داشتند و او همچنان در اوج بود.

در دهه ۲۰۱۰ حرکت موازی او بین فیلم‌های مورد پسند جوایز سینمایی و آثار عامه‌پسند ادامه داشت. برای بازی در فیلم "ضربه مغزی" برای ششمین بار نامزد جایزه گلدن گلوب شد و کاندیدا نشدنش در جوایز اسکار جنجال زیادی به پا کرد. در این دهه حضورش در نقش ددشات در فیلم ابرقهرمانی "جوخه انتحاری" و غول چراغ جادو در نسخه سینمایی "علاءالدین" محصول دیزنی نشان می‌داد که او از نظر استودیو‌های هالیوود تمام‌ناشدنی نیست.

با ورود به دهه سوم قرن ۲۱، جایگاه او به عنوان بازیگر همچنان تثبیت شده بود. "پسر‌های بد ۳" سال‌ها بعد از قسمت دوم در گیشه موفق از آب درآمد و در سال ۲۰۲۱ هم در "شاه ریچارد" بازی کرد و اولین اسکار را برایش به ارمغان آورد که می‌توانست آغازی دوباره برای این بازیگر ۵۴ ساله باشد.

اما حرکت خشم‌آلود او چند دقیقه قبل از دریافت جایزه اسکار و آن سیلی که به صورت کریس راک زد، ممکن است دستاورد‌های چند دهه‌ای او به عنوان یک فوق ستاره محبوب و بازیگر باکیفیت را زیر سوال ببرد. حتی کسانی که شوخی کریس راک با همسر ویل اسمیت را نپسندیده‌اند، برخورد این بازیگر در چنین موقعیتی را مصداق "خشونت" دانسته‌اند؛ خشونتی افسار گسیخته که حتی می‌تواند برایش تبعات حقوقی یا حرفه‌ای داشته باشد. هرچند اداره پلیس لس آنجلس اعلام کرده که کریس راک از او شکایت نکرده است، اما ممکن است آکادمی علوم و هنر‌های سینمایی او را بابت این حرکت که اعتبار مراسم اسکار را زیر سوال برده است، مجازات کند.

از سوی دیگر تهیه‌کنندگان و استودیو‌های مهم هالیوود در سال‌های اخیر نشان داده‌اند تحت تاثیر امواج رسانه‌ای و اجتماعی به آداب و رفتار بازیگران بیشتر از گذشته توجه دارند و هر لغزشی از سوی معتبرترین بازیگران یا فیلمسازان می‌تواند به قیمت بایکوت شدن رسمی یا غیررسمی آن‌ها و بیکاری تمام شود.

هنوز مشخص نیست این حرکت او در مراسم اسکار چه تاثیری بر آینده حرفه‌ای او به عنوان بازیگر و تهیه‌کننده می‌گذارد، اما به نظر می‌رسد کارنامه سینمایی او به قبل و بعد از این سیلی تقسیم خواهد شد.

منبع: فرارو

کلیدواژه: ویل اسمیت عنوان بازیگر مراسم اسکار جایزه اسکار او به عنوان ویل اسمیت کریس راک فیلم ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۶۶۸۶۰۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

این دهه‌شصتی خبرساز طراح لایحه حجاب است؛ سمت‌های او چه بوده است؟

عصرایران به قلم سروش بامدادی در یادداشتی نوشت: خیلی‌ها دوست دارند بدانند لایحۀ حجاب و عفاف را کی نوشته که این قدر شورای نگهبان به آن ایراد شرعی و قانونی می‌گیرد؟ روشن است که یک روحانی و فقیه آشنا با شرع آن را ننوشته و گرنه این همه مشکل شرعی نداشت و آقای حسین شریعتمداریِ کیهان را هم به این نتیجه نمی‌رساند که قانون (لایحه نهایی نشده) را بگذارید کنار و با همین طرح نور (گشت ارشاد - ۲ نیروی انتظامی) جلو بروید. فرمانده کل فراجا هم از حرکت بی‌درنگ به جانب «عفت اسلامی» سخن گفته و به قانون خاصی استناد نمی‌شود. آنچه یک نماینده مجلس هم هر از گاهی می‌گوید پیشنهادهای محدود کننده اوست و هنوز تصویب و نهایی نشده.

 

اما این لایحه را کی نوشته؟ یک فقیه؟ نه! یک خانم؟ نه! چهرۀ اصلی این لایحه آقایی است به نام ابوالفضل اقبالی که سال ۸۸ و در گرماگرم التهابات انتخابات لیسانس علوم اجتماعی خود را از دانشگاه علامۀ طباطبایی گرفت و ۸ سال بعد موفق شد در رشتۀ مطالعات زنان فوق لیسانس خود را از دانشگاه غیر دولتی خوارزمی دریافت کند.

او وقت و همت خود را صرف مطالعات زنان کرده و حاصل آن چند مقاله و کتاب است که در نگاه اول این تصور را ایجاد می‌کند که نوشتۀ یک خانم باشد اما به قلم اوست که امسال ۴۰ساله شد:

از گشت ارشاد تا چادر المیرا، زنان در دنیای وارونه، ساخت اجتماعی طلاق توافقی…

نگاهی به مشاغل او بعد از دریافت مدرک و حتی حین دانشجویی نیز نشان می‌دهد در جامعه به مفهوم عام آن کار و زندگی نکرده بلکه در نهادهای مختلف حکومتی و نه حتی دستگاه‌های اجرایی دولتی (دست‌کم تا پیش از روی کار آمدن دولت ابراهیم رییسی) مشغول بوده است: معاون رصد و پایش موسسه بینا وابسته به سازمان تبلیغات، مدیر روابط عمومی ستاد امر به معروف و نهی از منکر، کارشناس کودک و نوجوان سازمان رسانه‌ای اوج، دبیر کارگروه زنان در مؤسسۀ اشراق وابسته به بنیاد خاتم‌الاوصیا و سرانجام در دولت آقای رییسی وارد دولت می‌شود (ستاد حجاب و عفاف وزارت کشور).

چون در برخی گفت‌وگوها از او به عنوان «آقای دکتر» یاد می‌شود بررسی‌ها حاکی از آن است در دانشگاه علوم تحقیقات دانشگاه آزاد وارد تحصیل در مقطع دکتری جامعه‌شناسی شده اما ادامه نداده و گویا به تازگی در دانشگاه تهران از سر گرفته است.

ویژگی آقای اقبالی این است که مانند امامان جمعه به شرع استناد نمی‌کند (هر چند آقای علم‌الهدی مشهد هم به تازگی از شاهنامه گفت و این شعر را خواند: «منیژه منم، دُختِ افراسیاب/ برهنه ندیده تنم آفتاب» و تفاخر دختر افراسیاب به بیژن درباره جایگاه طبقاتی خود را بی‌توجه به ابیات قبل درباره شادنوشی این دو را به حساب الگوی حجاب و پوشش گذاشت!) یا به قانون. چون قانون را خودش نوشته و در گیر و دار رفع اشکالات شرعی است. از این رو تعابیر خاص خود را به کار می‌برد کما این که به تازگی در برنامه تلویزیونی «بدون گارد» گفت:

«تحمل مخالف، رفتار اخلاقی است اما بی‌حجابی مزاحمت برای ماست و تحمل مزاحم رفتاری انفعالی است». تعابیری که ما به ازای شرعی و قانونی ندارد.

پیش‌تر در مناظره با دکتر احمد بخارایی - جامعه شناس- هم وقتی مجری پرسید: «با توجه به این که برای سلبریتی‌ها جریمه‌های بیشتر تعیین کرده‌اید آیا نباید نگران بود این رفتار‌ها به مهاجرت بینجامد؟» او پاسخ داد: جریمه‌های آنان را بیشتر تعیین کردیم چون رفتارشان تبعیت اجتماعی دارد ولی اگر هم به مهاجرت بینجامد، خوب بینجامد!

منت‌ها بلافاصله اضافه کرد: البته قدم هنرمندان روی چشم ما! انگار او میزبان و مالک است و دیگران قرار است وارد قلمرو او شوند. در فضای مجازی هم در واکنش گفته شد: قدم‌تان روی چشم برای فردی بیرونی به کار می‌رود. یک ایرانی متولد ۱۳۶۲ که نماینده اقلیت جامعه است (به گواه انتخابات ۱۴۰۰ و ۱۴۰۲) نمی‌تواند به ایرانیان دیگر بگوید قدم‌تان روی چشم! چون این خاک که متعلق به اوی تنها نیست! بحث انگیزترین سخن او اما باز در همان مناظره با دکتر احمد بخارایی بود که در آن گفت:

بی‌حجابی جلوی حرص و ولع را می‌گیرد در حالی که هر چه افراد حریص‌تر و گرم‌تر و پرقدرت‌تر و ولع بیشتری داشته باشند برای تشکیل خانواده مصمم‌تر می‌شوند و اگر در غرب خانواده‌ها واقعی نیست به خاطر این است که ولع ندارند و بعد از آن آماری ارایه داد.

هنگامی که مجری گفت چون این آمارها را مراکز رسمی و حکومتی منتشر می‌کنند برخی در آن‌ها تشکیک می‌کنند او این گونه پاسخ داد: آمارگیران پژوهشگاه فرهنگ و ارتباطات ظاهری کاملا مردمی دارند. با یک من ریش و انگشتر و یقه آخوندی که آمار نمی‌گیرند.

این که یک آقا و همکاران غالبا مرد او و نه خانم‌ها متولی طراحی و دفاع از لایحه حجاب هستند و تحصیلات فرد هم نه در فقه و حقوق که در زمینه علوم اجتماعی است ولی ماحصل صبغه مجازات دارد و ادبیاتی که به کار می‌گیرد مطلقا شبیه فقیهان و حتی واعظان یا حقوق‌دانان نیست در حالی که به شرع و قانون استناد می‌شود مورد توجه ناظران قرار گرفته و روشن شده بنای او بر دو اصل است: یکی این که حجاب کم یا بی‌حجابی حرص و ولع تشکیل خانواده و ارتباط مشروع را از بین می‌برد و دوم این که «مزاحم ما هستند». [این «ما»‌را هم توضیح نداده مشخصا شامل چه کسانی می‌شود؟ همه مردم ایران که بار تامین نصف بودجه دولت را با پرداخت انواع مالیات بر عهده دارند یا تنها همفکران ایشان؟]

با این اوصاف این سوال هم قابل طرح است که چرا آقای رییسی، ابوالفضل اقبالی را برای معاونت زنان و خانواده انتخاب نکرده با توجه به این که خانم خزعلی معاون کنونی بارها گفته اولویت خانم‌ها باید خانه و خانواده باشد و طبعا این قاعده شامل خود خانم انسیه خزعلی هم می‌شود.

در تاریخ معاصر ایران یک ابوالفضل اقبالی دیگر هم البته داریم که ربطی به حجاب و زنان نداشت و ۱۶ سال قبل از تولد این ابوالفضل اقبالی درگذشته و او نماینده آستارا در دوره ۲۱ مجلس شورای ملی بود و مدتی قائم مقام دکتر حسین خطیبی در جمعیت شیر و خورشید سرخ ایران.

آقای اقبالیِ مورد نظر این نوشته اما جایی قائم مقام نبوده او مدیر عامل موسسه فرهنگی هنری بصیرت است.